Την υπόλοιπη εβδομάδα μας την περάσαμε στο Πάπιγκο, στα Ζαγοροχώρια. Άλλος ένας προορισμός που θεωρούσαμε πως είναι χειμερινός και μας εξέπληξε.
Όπως και τα Μετέωρα, παλιά δούλευαν το χειμώνα με Έλληνες. Τώρα δουλεύουν κυρίως με ξένους το καλοκαίρι. Βέβαια εδώ ακούσαμε πολλούς Έλληνες γύρω μας, καθώς έχει αρχίσει να ανακάμπτει ο ελληνικός τουρισμός όπως μας είπαν. Μάλιστα θεωρούν πως ο Έλληνας τουρίστας είναι και ο καλύτερος. Τώρα που φτιάχτηκε ο δρόμος πιστεύω πως θα γεμίσει η περιοχή, καθώς θα είναι εύκολο να έρθει κόσμος ακόμα και από την Αθήνα για Σαββατοκύριακο (3-4 ωρίτσες δρόμος είναι). Πόσο μάλλον από Θεσσαλονίκη.
Στο Πάπιγκο λοιπόν μπορεί κανείς να κάνει πεζοπορία κυρίως. Έχει πολλά μονοπάτια, εύκολα και δύσκολα, μικρά και μεγάλα. Μπορεί κανείς να περπατήσει πχ 1 μιση ώρα δίπλα στο ποτάμι, σε ένα μαγικό τοπίο (το κακό είναι πως πρέπει να επιστρέψει κιόλας…) ή να περπατήσει 4 μιση ώρες για να πάει στη Δρακολίμνη. Αν σε κάποιον αρέσει το περπάτημα είναι τέλειος προορισμός.
Το χωριό είναι μικρό (το γυρνάς σε 10 λεπτά) αλλά πολύ όμορφο. Μας έκανε εντύπωση γιατί εδώ όλα τα μαγαζιά είναι προσεγμένα και ποιοτικά. Όπου και να κάτσαμε μείναμε υπέρ ευχαριστημένοι.
Εμείς δεν κάναμε πολύ περπάτημα. Στο ένα μονοπάτι στα Μετέωρα, στην κατάβαση, με έπιασε η μέση μου και δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Παρ’ όλ’ αυτά περάσαμε θαύμα. Πήγαμε στο Ρογκοβό, τις “κολυμπήθρες”, δυο φορές μάλιστα. Κανονικά θα έπρεπε να έχουν πιο πολύ νερό, αλλά φέτος το καλοκαίρι ήταν από τα πιο άνυδρα και έχουν στερέψει τα πάντα.
Για να μπορεί να έχει αρκετό νερό και να ευχαριστιέται ο κόσμος, έχουν φέρει νερά από πιο πάνω με ένα σωλήνα…
Είναι πολύ όμορφα πάντως, φτάνεις πανεύκολα εκεί με το αυτοκίνητο και μπορείς είτε να κάτσεις στη μεγάλη κολυμπήθρα και να βουτήξεις ή απλώς να αράξεις και να απολαμβάνεις τη θέα.
Μπορείς ακόμα να περπατήσεις προς τα πάνω, δίπλα στην κοίτη του ποταμού, μέχρι εκεί που μπορείς (που διαφέρει ανάλογα με τις αναρρηχιτικές σου δυνατότητες).
Και μπορείς να περάσεις ώρες με τους γυρίνους και τα βατραχάκια (άσε που είναι και σούπερ τρόπος να πιάσεις κουβέντα με όλα τα παιδιά γύρω)
Περάσαμε ένα πρωινό στο ποτάμι, τον Βοϊδομάτη, διαβάζοντας τα βιβλία μας σε αυτό το υπέροχο μέρος. Δύσκολα βουτάς μέσα βέβαια, μιας και ο Βοϊδομάτης είναι από τα πιο κρύα ποτάμια της Ευρώπης! 4-7 βαθμούς τώρα το καλοκαίρι. Την πρώτη φορά που πήγαμε, έβαλα το πόδι μου μέσα και δε νομίζω πως έχω παγώσει περισσότερο στη ζωή μου! Σα να είχα βάλει το πόδι μου σε έναν κουβά με παγάκια, μούδιασε και πόναγε στο 1 λεπτό…
Την Πέμπτη ήρθαν και οι φίλοι μας και είχαμε έξτρα παρέα. Πήγαμε για ράφτινγκ, πήγαμε και για ιππασία. Ο Βοϊδομάτης είναι σχετικά εύκολο ποτάμι για ράφτινγκ, ήρεμο. Φοράγαμε στολές για να μην παγώνουμε και έτσι κατάφερα και μπήκα μέσα (αν και ήταν έτσι κι αλλιώς ένα τσικ πιο ζεστός εκείνη τη μέρα)! Η θέα από τη βάρκα είναι υπέροχη, μακάρι να είχα αδιάβροχη φωτογραφική. Ζήλεψα το μονοπάτι που πάει δίπλα στο ποτάμι, έχει μαγικές τοποθεσίες για να κάτσεις και απλώς να χαζεύεις τη φύση δίπλα σου. Ο οδηγός μας στη βάρκα ήταν καταπληκτικός και πέρα από το χιούμορ του και την καλή του διάθεση, μας έδωσε και πολλές πληροφορίες για το ποτάμι και την περιοχή. Το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ. (φωτο αργότερα)
Ωραία ήταν και η ιππασία. Βέβαια η αλήθεια είναι πως αν είναι να δώσεις 25 ευρώ, αξίζει περισσότερο το ράφτινγκ. Στα αλογάκια (και σαν αρχάριος) δεν κάνεις και πολλά…
Πέρα από αυτές τις δραστηριότητες, κάναμε βόλτες στο χωριό, φάγαμε γλυκά και πίτες και λουκάνικα και κρεατάκια και νοστιμιές, παίξαμε μπιρίμπα, διαβάσαμε τα βιβλία μας, βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες με την καινούρια μας μηχανή. Περάσαμε φίνα δηλαδή! Μπορεί να ήταν μια βδομαδούλα μόνο, αλλά ένιωσα να ξεκουράζομαι σα να ήταν δυο. Κατάφερα να βγάλω σχεδόν εντελώς από το μυαλό μου τη δουλειά και να απορροφηθώ στις ομορφιές γύρω μου.