Από τότε που μπήκαμε στο σπίτι μας, ή για την ακρίβεια από τότε που το περιφράξαμε, είχαμε χελώνες μέσα στον κήπο. Η πρώτη δεν ξέρω πώς ήρθε αλλά μετά όποιος έβρισκε χελώνα να τριγυρνάει στο δρόμο μας την έφερνε στον κήπο μας, για να μην την πατήσει αυτοκίνητο και γιατί ο κήπος μας είναι μεγάλος και γιατί θα είχαν παρέα!
Καταλήξαμε με 6 χελώνες να περιφέρονται μέσα εδώ, να τρώνε, να κάνουν τα κακάκια τους και να κάνουν επίσης αχαλίνωτο και πολύ ηχηρό σεξ όλη την ώρα (αν δεν έχετε ακούσει χελώνα να κάνει σεξ, χάνετε…)
Εγώ ήμουν σίγουρη πως περνάνε χάρμα οι χελώνες στο σπίτι μας. Πολύ χώρο έχουμε, παρέα έχουν, φαΐ έχουν… Πρόσφατα όμως με πληροφόρησαν πως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα και πως κακώς τις έχουμε μέσα στο σπίτι (αν και φυσικά αν δεν ήταν εδώ θα τις είχαν πατήσει τα αυτοκίνητα, δεν είμαστε στο δάσος, ούτε τις φέραμε από αλλού). Πως στην ουσία ήταν φυλακισμένες δηλαδή εδώ. Τι να πω. Αισθάνθηκα και άσχημα γιατί η πληροφορία ήρθε από άτομο που πραγματικά έχω σε μεγάλη υπόληψη.
Οπότε πήραμε την απόφαση να τις πάμε όλες στο βουνό να τις αφήσουμε.
Τις βάλαμε σε ένα καλάθι, στο αυτοκίνητο και ανεβήκαμε στον Ταΰγετο. Πήραμε κάτι χωματόδρομους που μας έβγαλαν σε μέρος που δεν περνάνε αυτοκίνητα, με άπλετο χώρο για βόλτες και τις αφήσαμε.
Θα μου λείψει το να βγαίνω στην αυλή και να βλέπω να τριγυρνάνε οι χελωνίτσες. Να τις ακούω να περπατάνε έξω από το παράθυρο του γραφείου. Να τις παρακολουθώ να βοηθάνε η μία την άλλη να ανέβουν τα πεζούλια. Δε θα μου λείψει να τις ακούω να κοπανάνε τα καβούκια τους και να γκαρίζουν κάνοντας σεξ ή το να φοβάμαι πως θα τις πατήσουμε με το αυτοκίνητο βγαίνοντας από το “γκαράζ”.
Όμως χαίρομαι στη σκέψη πως είναι τώρα στον φυσικό τους χώρο. Γειά σας Χελώνα, Νωχέλα, Άνω Λεχ, Τσαντίλω (δε θυμάμαι τα άλλα δυο ονόματα..).