Πριν 2 χρόνια περίπου και εφόσον ο Γιώργος ήξερε πως ήθελε να σπουδάσει Φυσική και μάλιστα στο εξωτερικό, είχαμε ψάξει όλες τις εναλλακτικές μας. Είχα γράψει ένα ποστ πάνω σε αυτό πέρυσι τον Γενάρη.
Για να πω την αλήθεια είχαμε την ελπίδα πως κάνοντας τα Α levels ο Γιώργος θα γλυτώσει τουλάχιστον από αυτή την φρενίτιδα των Πανελληνίων. Θα είχε έξτρα κόπο και δουλειά, αλλά όχι το τρελό αυτό άγχος το οποίο περνάνε όλα τα παιδιά στις Πανελλήνιες. Πράγμα που όμως εντέλει δεν έγινε…
Δεν έγινε για διάφορους λόγους. Πρώτον, ακόμα και να μη δίνεις εξετάσεις νομίζω, είναι τέτοια η πίεση στο σχολείο, τόσο αγχωμένα όλα τα παιδιά γύρω σου, είναι η ατμόσφαιρα στην οποία ζεις φορτισμένη. Δε μπορείς να το γλυτώσεις. Καθηγητές, άλλοι γονείς, παιδιά, όλοι πιέζουν γιατί “είναι η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή σου”. Έλεος. Έχω τόσα πράγματα να πω πάνω σε αυτό. Βλέπω τα παιδιά να τρελλαίνονται, να αγχώνονται, να χάνουν μαλλιά, να παίρνουν βάρος, να τρώνε ακατάπαυστα, να έχουν σταματήσει να βγαίνουν ή να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο πέρα από το διάβασμα. Παιδιά που χρειάζονται ψυχολόγο, που έχουν νεύρα, που δεν τολμάς να τους μιλήσεις. Έλεος ξανά. Προφανώς και είναι σημαντική χρονιά, προφανώς και είναι σημαντικές οι εξετάσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κρέμεται όλη σου η υπόλοιπη ζωή από αυτό. Κατ’ αρχάς πόσοι είναι αυτοί που ακολούθησαν εντέλει αυτό που σπούδασαν; Εκτός από κάτι φίλους γιατρούς, παίζει να μην ξέρω κανέναν άλλο απολύτως. Εγώ δεν έδωσα καν Πανελλήνιες, ξεκαθάρισα μέσα μου τι θέλω να κάνω μετά τα 20 και πάλι στο τέλος και που το σπούδασα δε το ακολούθησα…
Είναι τόσο δύσκολη περίοδος για τα παιδιά αυτή. Ζητάμε από παιδιά 17 χρονών να αποφασίσουν τι θέλουν να σπουδάσουν. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει ιδέα (νορμάλ το βρίσκω). Καλούνται λοιπόν να διαβάσουν σαν τρελά, να σταματήσουν κάθε άλλη δραστηριότητα, να μπουν σε ένα κλιμα τρελλού άγχους, για να περάσουν στο καλύτερο Πανεπιστήμιο. Και όλο αυτό θα κριθεί μέσα σε 4 μέρες, σε λίγες ώρες, στις οποίες αν κάτι σου τύχει, αρρωστήσεις, τα χάσεις από το πολύ άγχος κλπ, το έχασες το παιχνίδι, άσχετα με το πόση δουλειά είχες κάνει όλη τη χρονιά. Και μετά; 3 στους 10 λέει παίρνουν στο τέλος πτυχίο από τα ΑΕΙ… Και από αυτούς που παίρνουν, πόσοι βρίσκουν δουλειά; και πόσοι βρίσκουν δουλειά πάνω στο αντικείμενό τους;
Σε καμία περίπτωση δεν λέω να μη μελετήσουν και να μην προσπαθήσουν. Λέω όμως πως οι Πανελλήνιες ως θεσμός πάσχει και πως όλοι συμβάλλουμε στο να δημιουργείται το κλίμα του άγχους που τσακίζει τα παιδιά. Από τα μέσα της 2ας Λυκείου (με όλο το καλοκαίρι ανάμεσα στις δυο τάξεις), δουλεύουν για αυτές τις 4 μέρες.
Αυτό το διάστημα αισθάνομαι σαν τις μικρομαμάδες που συζητάνε όπου και αν πάνε το τι έκανε το παιδί τους, αν έφαγε, αν περπάτησε, πόσα δόντια έβγαλε, κάνοντας τους γύρω τους να βαριούνται… Εγώ καταλήγω να μιλάω για τις Πανελλήνιες, πώς είναι ο Γιώργος, πόσο διαβάζει, τι άγχος τραβάει,,, Και βρίσκω όλοι να έχουν μια ιστορία να πουν από τότε που έδιναν, με το πόσο είχαν αγχωθεί, είχαν πάρει κιλά, δεν μιλιόντουσαν. Και όλοι τα σκέφτονται τώρα και αναρωτιούνται προς τι το τόσο άγχος…
Έχω να πω ακόμα κι άλλα, για το τι έγινε με τα A levels, αλλά στο επόμενο ποστ.
Τεράστιο δίκιο! Μακάρι να ήταν πιο διαδεδομένη η οπτική σου – και το δικό σου παράδειγμα. Πες μας για τα Α levels. Καλή επιτυχία σε όλα!
Εύχομαι καλό καλοκαίρι στο Γιώργο! Να κάνει τις πιο απίθανες διακοπές τις ζωής του! Να αλλωνίσει όσα πιο πολλά νησιά μπορέσει!
Τα άλλα θα τα φτιάξει σιγά σιγά.
ΥΓ. Κι εγώ δεν έδωσα πανελλήνιες και ημουν η μόνη και για την επόμενη δεκαετία άκουγα το “εσύ που γλίτωσες”. Κανένας δεν γλιτώνει από τη ζωή. Όμως, αλήθεια, αυτά τα καλοκαίρια μέχρι να ξενικήσει δουλειά full time είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού! Καιρός να αρχίσουν οι λίστες με τα όνειρα λέω εγώ. Και εκεί κάτω από αστέρια και βουτιγμένος αλάτι όλα θα τα βρει. Κι αν δεν τα βρεί θα έχει φτιάξει τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του!
Ευχαριστούμε για τις ευχές!
Σε μια βδομαδούλα θα έχουν τελειώσει όλα και θα αρχίσουν πράγματι οι καλύτερες διακοπές! Μακάρι Ελίζα να πάει σε κάνα νησάκι, εμείς του το λέμε!