Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την ηλικία μου. Για κάποιο λόγο τα τελευταία χρόνια χρόνια όμως δε τα πάω καλά με το νούμερο που βλέπω μπροστά μου. Μάλιστα αν με ρώταγες τώρα, θα σου έλεγα πως είμαι σίγουρη ότι πέρυσι έκλεισα τα 42 (μα καλά, είχα και την ωραία τούρτα με το Ντάλεκ, δε θυμάσαι;;;;). Και μετά συνειδητοποιώ πως όχι, ΔΕΝ ήταν πέρυσι, κλείνω τα 46 παιδάκι μου!!! 46;
Τέλος πάντων, τα είπαμε και πέρυσι τα ίδια. Μάλλον από εδώ και πέρα όλο και πιο φρικαρισμένη θα είμαι με το νουμεράκι, δε βαριέσαι όμως, το θέμα είναι να περνάμε καλά!
Τα φετινά μου γενέθλια λοιπόν με βρίσκουν σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση από αυτή που ήμουν πέρυσι. Μετά από πολλά πολλά χρόνια η δουλειά μου έχει πάρει μια καινούρια στροφή. Αυτό ήταν κάτι που δε το περίμενα για να πω την αλήθεια. Άλλαξε και ο Κωνσταντίνος θέση στη δουλειά του και πλέον δουλεύουμε από τον ίδιο χώρο μεν, αλλά οι δουλειές μας δε συναντιούνται. Είναι περίεργο αυτό. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει πολύ. Ο Γιώργος έχει περάσει όλη τη σχολική χρονιά διαβάζοντας και η Ιωάννα γίνεται μια ώριμη δεσποινίδα. Όλα αυτά μαζί κάνουν τη ζωή μας να έχει αλλάξει, αλλά θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο. Έχουμε πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, ανανεωμένοι και με καινούρια όρεξη.
Φυσικά καταλαβαίνω πως μεγαλώνω. Τα μαλλιά μου έχουν γκριζάρει τελείως, η μέση δε λέει να με αφήσει, τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μου είναι όλο και πιο απαραίτητα (ακόμα μπορώ και χωρίς αυτά, αλλά δε θα είναι για πολύ), για τέταρτη χρονιά φέτος έχω σποραδικά συμπτώματα εμμηνόπαυσης, δε μπορώ να χάσω κιλά με τίποτα (3 είναι όλα κι όλα, αλλά δε λένε να φύγουν με τίποτα). Γι αυτό κι εγώ κάνω γιόγκα που με βοηθάει στα πάντα, βάφω το μαλλί και το χαίρομαι και προσπαθώ να είμαι ζεν για όλα τα υπόλοιπα. Με την αλλαγή στη δουλειά και με τα παιδιά να μεγαλώνουν τόσο, ανοίγεται πλέον ένα καινούριο κεφάλαιο που περιμένει να το εξερευνήσω! Αντί λοιπόν να σκέφτομαι μίζερα, σκέφτομαι τι ωραίες εμπειρίες που με περιμένουν!
Αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι η χαρά μου να φτιάχνω γλυκά!
Την Κυριακή γιόρτασα με γονείς και πεθερικά φτιάχνοντας ένα κέικ λεμόνι (είχε και βατόμουρα και cream cheese frosting)
Εδώ έβαλα και ένα κερί για να μου ευχηθούν:
Και χτες κέρασα σοκολατάκια στη γιόγκα:
και τσιζκέικ και μωσαικό το βράδυ στην παρέα:
Όλα καλά λοιπόν! Ήταν μια δύσκολη χρονιά από τα 45 στα 46, με πίεση και πολλές αλλαγές παντού, αλλά ξεκινάω μια νέα χρονιά δυναμικά!
Χρονια πολλα!
Ακους εκει …”θελω να πιστευω προς το καλυτερο”. Που ακουστηκε να βρισκει καποιος καινουργια ορεξη και ενθουσιασμο για την δουλεια του στα 46 🙂 Ισως σε μερικα αποκρυφα βιβλια self-help 😛
Σε διαβαζω και σε ζηλευω.
Πάντα δημιουργική και δυνατή να είσαι