Πριν 10 χρόνια είχαμε κάνει ένα πάρτυ επετείου που έχει μείνει ιστορικό! Μαζεύτηκαν φίλοι από όλα τα μέρη του κόσμου, το σπίτι μας γέμισε, κοιμόταν κόσμος παντού, μέσα – έξω – πάνω – κάτω… Είχαμε περάσει τέλεια (μπορείτε να διαβάσετε ποστ για τα 10 χρόνια, για τον κόσμο και για το πάρτυ), και από τότε πάντα σκεφτόμασταν και συζητάγαμε τι θα κάνουμε για τα 20 χρόνια.
Να που ήρθαν τα 20 χρόνια λοιπόν. 20 φανταστικά χρόνια, γεμάτα χρόνια, μέσα στα οποία έχουμε μεγαλώσει και εξελιχθεί μαζί, που μας έχουν φέρει σε μέρη που ούτε είχαμε φανταστεί. Ο ένας βοηθάει τον άλλο να πάει πιο μπροστά, τον υποστηρίζει, τον σκουντάει άμα χρειαστεί… Ακόμα κρατιόμαστε χεράκι χεράκι όταν περπατάμε, ακόμα λύνουμε παιχνίδια λογικής, ακόμα ανταγωνιζόμαστε όπου μπορούμε.
Θέλαμε πολύ να τα γιορτάσουμε όλα αυτά παρέα με φίλους. Είχαμε ξεκινήσει από πέρυσι να σκεφτόμαστε πού και πώς θα κάνουμε το πάρτυ φέτος. Όσο το σκεφτόμασταν τόσο μεγάλωνε η λίστα με τον κόσμο που θέλαμε να καλέσουμε και τόσο πιο εξτρίμ γινόντουσαν τα πάρτυ που σκεφτόμασταν. Στο τέλος είχαμε καταλήξει να σχεδιάζουμε ένα πάρτυ που ήταν σχεδόν πιο μεγάλο από το τραπέζι του γάμου μας… Και επειδή όλα έχουν αλλάξει μέσα στα 10 αυτά χρόνια και οι φίλοι μας έχουν παντρευτεί και κάνει οικογένειες, το να τους μαζέψουμε εδώ σήμαινε πως θα έπρεπε να κλείσουμε ολόκληρο ξενοδοχείο.
Εκεί λοιπόν που γράφαμε λίστες και σκεφτόμασταν λύσεις κλπ, σκεφτήκαμε: “γιατί το κάνουμε όλο αυτό; το θέμα είναι να περάσουμε καλά και να διασκεδάσουμε. Αν έχουμε 100 άτομα δε θα γίνει τίποτα από αυτά τα δυο. Δε θέλουμε να κάνουμε ένα πάρτυ που θα τους μαζέψουμε όλους, θα αγχωθούμε για τις λεπτομέρειες και το σχεδιασμό και στο τέλος δε θα μιλήσουμε και σε κανέναν γιατί θα είναι τόσοι.”. Έτσι αποφασίσαμε να αφήσουμε στην άκρη την ιδέα για το πάρτυ των 20 χρόνων, την οποία σκεφτόμασταν εδώ και 10 χρόνια και να μη νιώσουμε και άσχημα γιατί τα σχέδια είναι για να τα χαλάς!
Εκείνη τη μέρα πήγαμε για μπάνιο όπως κάθε πρωί. Είχαμε πάρει και τις μάσκες μας μαζί και κάναμε τη βουτιά μας. Εκεί που κολυμπούσαμε είδα κάτι μεγάλο στο βυθό. Κοίταξα καλύτερα και είδα ότι ήταν μια τεράστια θαλάσσια χελώνα! Φώναξα τον Κωνσταντίνο που ήταν πιο κει και την ακολούθησα κολυμπώντας. Ο Κωνσταντίνος με έβλεπε να κουνάω τα χέρια και να του φωνάζω και ταυτόχρονα να απομακρύνομαι και αναρωτιόταν τι έγινε… Με έφτασε κάποια στιγμή και κατάλαβε. Την ακολουθήσαμε και οι δυο και την είδαμε να πηγαίνει σε μια δεύτερη χελώνα! Μετά οι δυο χελώνες άρχισαν να κολυμπάνε μαζί και να χορεύουν σχεδόν. Ήταν υπέροχο! Τις ακολουθήσαμε για πολύ ώρα. Κάποια στιγμή η μια γύρισε, με κοίταξε στα μάτια και άρχισε να κολυμπά κατά πάνω μου. Λίγο τα χρειάστηκα για να πω την αλήθεια, πήρα αγκαζέ τον Κωνσταντίνο και αναρωτιόμουν πώς να αντιδράσω. Ήρθε αρκετά κοντά αλλά στο τέλος έστριψε. Ήταν υπέροχοοοοο! Μετά κολύμπησαν πιο βαθιά και γυρίσαμε κι εμείς πίσω.
Δεν έχουμε δει ποτέ πριν χελώνες εδώ (παρότι ξέρω πως κυκλοφορούν κάθε χρόνο) και δεν έχουμε δει και χελώνα ξανά από τότε. Για μένα λέει πολλά που το ζήσαμε αυτό την ημέρα της επετείου μας και ήταν το καλύτερο δώρο…