Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

… και να μας γράφεις!

Για πάρα πολύ κόσμο το 2011 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά και το 2012 προβλέπεται ίσως χειρότερο. Σε εμάς είναι τέτοιες οι συνθήκες που το νιώσαμε μεν, αλλά ελάχιστα (μπροστά στους άλλους). Το βλέπω όμως σε πολύ κοντινά μου πρόσωπα και στεναχωριέμαι πολύ. Όμως είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη και κάνω ό,τι μπορώ για να παραμείνω έτσι, αλλά και για να μεταδώσω λίγη από αυτή την αισιοδοξία και αλλού. Και αυτός ήταν ο λόγος που δημιουργήθηκε φέτος το hapiblog! Ένα μπλογκ που μπαίνουμε και κάθε μέρα μοιραζόμαστε ένα χάπι χαράς. Και από τις 3 Οκτωβρίου που δημιουργήθηκε, δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην έχει μπει τουλάχιστον ένα χάπι. 230 χάπια συνολικά, από 25 άτομα. Μεγάλο hapi για μένα! Και μέσα σε αυτό το κλίμα δεν πρόκειται να γράψω τα -λίγα έτσι κι αλλιώς και σχετικά ασήμαντα- άσχημα της χρονιάς.

Είναι γνωστό πως μου αρέσουν ιδιαίτερα τα ταξίδια και οι εκδρομές. Έτσι η φετεινή χρονιά ξεκίνησε στο Λονδίνο, παρέα με τα παιδιά. Και επισκεφτήκαμε και το Cardiff, τον Λουκ και την Κέρι που με έκαναν να νιώσω πως έχω κι εκεί μια οικογένεια. Μια υπέροχη αρχή! Το Πάσχα πήγαμε στη Βιέννη και γέμισα εκεί άλλο ένα από τα ωραία μου βιβλιαράκια. Και πήγαμε και κάμποσες μικρές εκδρομές, στην Παναγιά τη Γιάτρισσα, στο Δυρράχι, στα Καλάβρυτα, και μίνι διακοπές στα Κύθηρα (που δεν μας έκατσε να ξαναπάμε φέτος)

Φέτος προσπάθησα να μάθω και Ιαπωνικά, αλλά μετά το ατύχημα στη Φουκουσίμα, έχασα το κίνητρο (ποιός πάει τώρα στην Ιαπωνία…) Όμως, ποιός ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή να τα συνεχίσω…

Είχαμε και πολλές επισκέψεις από φίλους όμως. Η οικογένεια Online και η οικογένεια philon μας επισκέφθηκαν Καθαρά Δευτέρα, στα γενέθλιά μου, αλλά και τον Οκτώβρη. Είχαμε για μια χρονιά ακόμα εδώ τον Θανάση, τον Αλέξανδρο και τη Μαριάννα και το ξενιτεμένο μας παιδί, τον Ερνέστο. Και το αποκορύφωμα; Η καλή μας Σοφία μετακόμισε (ελπίζουμε για πολύ καιρό) στην Καλαμάτα κι έτσι την έχουμε μόνιμα εδώ! Για σκεφτείτε το και οι υπόλοιποι….

Γνωρίσαμε καινούριους φίλους, χαθήκαμε κάπως με λίγους παλιούς, αλλά κυριως κρατήσαμε επαφή με περισσότερους. Και κρατήσαμε (όσο γίνεται) και την μπιρίμπα κάθε Παρασκευή!

Το σπίτι μας απέκτησε καινούρια όψη και πλέον μπορούμε να λέμε στους πιτσαδόρους “στο σπίτι με το τατουάζ“!

Τα παιδιά μας απέκτησαν το καθένα το δωμάτιό του, κι εμείς μεταφερθήκαμε στο υπόγειο (το γραφείο μας δηλαδή). Ακόμα με κούτες είναι κάτω και ακόμα το δωμάτιο της Ιωάννας χωρίς κανονικό κρεβάτι και γραφείο. Που θα πάει και αυτό… Όλα θα γίνουν!

Οι Συνταγές της Παρέας μεγαλώνουν και μεγαλώνουν και απαιτούν ολοένα και περισσότερο χρόνο. Φέτος αποκτήσαμε και εφαρμογή για Android και μέσα στο μήνα (πιστεύουμε) και για το iPhone.

Η χρονιά ήταν επίσης γεμάτη τούρτες! Για τη μαμά μου, για τον Ερνέστο (οκ ένα μικρό κομμάτι ήταν μόνο), για τον Κωνσταντίνο, για μένα, για την Ιωάννα, για την Greenpeace, για τη δασκάλα, για τον μπαμπά μου, για τον Γιώργο!

Διάβασα αρκετά βιβλία. Λιγότερα από πέρισυ, αλλά τεράστια βρε παιδί μου! 20 βιβλία, χωρίς να μετράω τα διάφορα βιβλία που διάβασα από τα παιιδιά.

Για το τέλος άφησα το καλύτερο, ευτυχέστερο, χαρουμενότατο, ανεβαστικό πράγμα που έγινε όλη τη χρονιά: ΕΓΙΝΑ ΘΕΙΑ!!!! Δεν υπάρχει φορά που να βλέπω τη μικρή μου ανηψιά (λάιβ ή σε φωτογραφία) και να μη γελάω. Και μπορεί τα Χριστούγεννα να ήμουν μια πολύ κακιά θεία που της έδωσε να δοκιμάσει μια σταγόνα σάλτσα από το κρέας, κάνοντάς τη να ξεσπάσει σε γοερό κλάμα, αλλά ελπίζω πως θα το έχει ξεχάσει μέχρι την επόμενη φορά που θα με δει!!!

Αυτά για φέτος λοιπόν. Πάμε για άλλα! Εύχομαι μια καλή, δημιουργική, ευτυχισμένη καινούρια χρονιά, γεμάτη παιχνίδια, χαμόγελα, εκδρομές, νοστιμιές, φίλους και βεβαίως υγεία.

(ίσως να διαπιστώσατε πως το γεγονός ότι έκλεισα τα 40 λείπει εντελώς από εδώ μέσα. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει καμία σημασία πλέον. Ήταν μέχρι να το πω κάνα δυο φορές… Τώρα… Πάμε για τα πενήντα!!!)